Interdyscyplinarne seminaria LOST TALKS_WARSAW związane są ściśle z konkretnymi pracami Katarzyny Kozyry. Wybrana praca jest wstępem do dłuższej dyskusji nad zróżnicowanymi aspektami artystyczno-socjologicznymi przedstawionej w niej rzeczywistości. Z uwagi na różnorodność zapraszanych na spotkania gości tematyka poruszanych tematów rozciągać może się na inne dziedziny nauki.
I: OLIMPIA
I Seminarium z cyklu LOST TALKS_Warsaw – „Olimpia” odbyło się 8 marca 2019 roku w Fundacji Katarzyny Kozyry z udziałem Aleksandy Kani, Miry Marcinów, Agnieszki Morawińskiej, Marii Poprzęckiej, Andy Rottenberg, Kamila Sipowicza oraz Katarzyny Kozyry. Seminarium poprowadził Andrzej Wajs.
Czy Olimpia Katarzyny Kozyry jest kolejną transpozycją wizualizacji ciała kobiecego, czy raczej otwarciem na nową perspektywę, w której wizerunek aktu (podważonego już w swej mitologii przez Maneta) ulega demontażowi i rozkodowaniu? Co łączy akty kobiece Tycjana, Maneta, Carolee Schneemann i Kozyry? A może mamy do czynienia wyłącznie z różnicami? Jak eksponuje się w nich problematyka relacji artysta- model? Czy zagadnienie aktu to wciąż kwestia malarska? Czy raczej kwestia utraty i odzyskiwania podmiotowości ciała przez kobietę – artystkę i modelkę?
II: KARA I ZBRODNIA
II Seminarium z cyklu LOST TALKS_Warsaw – „Kara i Zbrodnia” odbyło się 22 marca 2019 roku w Fundacji Katarzyny Kozyry z udziałem Katarzyny Kozyry, Miry Marcinów, Michała Mierzejewskiego, Agnieszki Morawińskiej, Agaty Ostrowskiej oraz Andrzeja Wajsa.
W „Kara i Zbrodnia” Katarzyna Kozyra stworzyła filmowe studium obsesji militarnej, wyprzedzając o wiele lat dyskusję na temat dostępności do broni palnej, w proroczym niemal zwidzie zapowiadając epokę fascynacji przemocą i działaniami na pograniczu prawa. Czy groteska i maskarada są w stanie zniwelować grozę wybuchów? Czy na miejscu starych baraków i cegielni nie można wyobrazić sobie noclegowni bezdomnych i uchodźców? Jak niepostrzeżenie zabawa w militaria przeradza się w mit o obronie terytorialnej – w mit armii amatorów, gotowych za przyzwoleniem zawodowej armii grasować na niczyim, cywilnym terytorium wojny. Czy jednak w dzisiejszej rzeczywistości internetowej idea outsidera nie staje się ideą przewodnią działania? Praca Kozyry przedstawia świat, w którym wyjątkowość i indywidualizm burzą ideał realnej więzi społecznej, a bohaterowie są współczesnymi Biesami i Spiskowcami, którym Internet udziela azylu i alibi.
III: LOOKING FOR JESUS
III Interdyscyplinarne Seminarium z cyklu LOST TALKS_Warsaw odbyło się 3 kwietnia w Kinie Paradox w Krakowie. Sesja wyjazdowa seminarium poprzedzona została projekcją filmu „Looking for Jesus” Katarzyny Kozyry zorganizowaną przez Instytut Religioznawstwa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Film stanowił wstęp do dyskusji, w której udział wzięli Katarzyna Kozyra, Sonia Roszczuk, Zbigniew Pasek, Natalia Zawiejska, Andrzej Wajs.
Czym jest syndrom jerozolimski? Jednostką chorobową, objawem egzaltacji religijnej, magią miejsca, które zespala trzy wielkie religie i ich liczne mutacje? A może jeszcze czymś innym – poszukiwaniem tożsamości, której Jezus, wbrew temu, co się sądzi, zdaje się zaprzeczać? Bohaterowie filmu Kozyry wierzą w Chrystusa wcielonego, który z wyroku Ojca zawiesza moment chwały bożej, czują się adeptami Boga ukrytego, lecz zarazem świadczącego. Naśladując Go, krocząc za Nim, nie zauważają jednak, jak bardzo wydają się na łup popularnej optyki i religijnego kiczu. Afirmując wizualny stereotyp, projektują na siebie Jego tożsamość, której w ludzkim ani boskim sensie nie posiada. Czy rewizja procesu Jezusa z Nazaretu, której domaga się Alloro, jest fantazją ortodoksyjnego Żyda zaczytanego w Torze i zwichrowanego przez dewiacje interpretacyjne Kabały, czy raczej potrzebą ponownego odczytania roli Jezusa jako rewolucyjnego prawodawcy i Mesjasza, którego należy odzyskać dla Izraela?
IV: LOU SALOME
IV Seminarium z cyklu LOST TALKS_Warsaw – „Lou Salome” odbyło się 6 lipca 2019 roku w Fundacji Katarzyny Kozyry z udziałem Miry Marcinów, Marii Poprzęckiej, Iwony Kościeleckiej, Marka Zaliwskiego oraz Katarzyny Kozyry. Seminarium poprowadził Andrzej Wajs.
W 2019 roku dyrekcja Muzeum Narodowego w Warszawie dokonała cenzury Galerii Sztuki XX i XXI w. usuwając z ekspozycji dwa dzieła. Pozbycie się instalacji Natalii LL odbiło się szerokim echem, wywołało protesty, a w mediach społecznościowych rozpoczęło trend publikowania zdjęć nawiązujących do pracy. Drugim z ocenzurowanych dzieł była “Lou Salomé” Katarzyny Kozyry, w której artystka ubrana w czarną suknię, z batem w ręce, wyprowadza na smyczy dwa psy z twarzami Nieztschego i Rilkego. Usunięcie tej pracy nie wywołało tak powszechnego oburzenia. Czy przedstawienie postaci kobiecej jako dominującej jest wciąż uznawane za perwersyjne w naszym kręgu kulturowym?
Dlaczego kontrowersji nie wzbudza ostrzeganie mężczyzn przed podstępną uwodzicielską mocą kobiet niczym na średniowiecznych rycinach przedstawiających Phillis ujeżdżającą Arystotelesa przy obecnej równocześnie retoryce jawnie erotycznej rozkoszy boskiego objawienia? W swoich projektach Katarzyna Kozyra wielokrotnie podejmuje temat płci i seksualności. Dekonstrukcja i podważanie przypisanych atrybutów zdają się być motywem przewodnim dużej części prac Kozyry. Czy można powiedzieć, że artystka wyprzedziła o parę lat debatę publiczną toczoną wokół kobiecości? Rozmontowanie tradycyjnego ujęcia historycznego postaci kobiecych – na tle mężczyzn, jako żony, kochanki czy muzy – umożliwia ponowne nadanie pierwotnie utraconej podmiotowości oraz uwolnienie seksualności z wiążącej perspektywy prokreacyjnej?
V: ŁAŹNIE
V Seminarium z cyklu LOST TALKS_Warsaw – „Łaźnie” odbyło się 10 lipca 2019 roku w Fundacji Katarzyny Kozyry z udziałem Iwony Kościeleckiej, Hanny Wróblewskiej, Miry Marcinów, Kamila Sipowicza oraz Katarzyny Kozyry. Seminarium poprowadził Andrzej Wajs.
W 1997 roku Katarzyna Kozyra zrealizowała projekt “Łaźnia”, którego kontynującją jest “Łaźnia męska” zaprezentowana na Biennale w Wenecji w 1999, gdzie Kozyra była oficjalną reprezentantką Polski. Obydwie prace to wideoinstalacje składające się z filmów nakręconych ukrytą kamerą w publicznej łaźni. W chronologicznie pierwszym projekcie Kozyra pokazuje kobiety z dotychczas zaniedbanej perspektywy kobiecej. Oglądając wideo widzimy całą historię sztuki – rubensowskie, dürerowe kształty. Czy Kozyrze udało się uchwycić świat uwolniony od dominacji męskiego spojrzenia? Czy łaźnia kobieca jest miejscem wolnym od seksualności?
Andrzej Wajs przywołuje husserlowskie rozróżnienie pojmowanego fenomenologicznie ciała na ciało jako podmiot (Leib) i ciało jako bryłę (Körper). Czy kobiety mają umiejętność, której brakuje mężczyznom, pojmowania swojego ciała jako Leib – sfery doznań, intymnych i wewnętrznych? Czy mężczyźni pojmują swoje ciała jedynie jako bryły, jako ciała symboliczne – w łaźni ubierając się w nagość i konkurując z innymi mężczyznami? Na czym polega różnica między męską i damską łaźnią, między kobietami i mężczyznami? W jaki sposób doświadczenie zamiany płci wpłynęło na samą artystkę? Dlaczego było to uczucie nieprzyjmne? Czy z samego faktu niepokoju spowodowanego wybiciem z dotychczasowej roli społecznej?
VI: ŚWIĘTO WIOSNY
VI interdyscyplinarne Seminarium z cyklu LOST TALKS_Warsaw – „Święto wiosny” odbyło się 18 września 2019 roku w Fundacji Katarzyny Kozyry. W spotkaniu udział wzięli: Maria Poprzęcka, Andrzej Leder, Mira Marcinów, Hanna Wróblewska, Kamil Sipowicz oraz Agnieszka Szczotka. Seminarium poprowadził Andrzej Wajs. Z uwagi na wypadek, któremu uległa artystka, Katarzyna Kozyra nie mogła wziąć udziału w dyskusji.
“Święto wiosny” Katarzyny Kozyry jest próbą odtworzenia choreografii baletowej Wacława Niżyńskiego do słynnego utworu Igora Strawińskiego. W pierwotnym założeniu Katarzyna Kozyra chciała odtworzyć balet z udziałem profesjonalnych tancerzy, co okazało się niemożliwe ze względu na stopień skomplikowania choreografii. Paradoksalnie więc, artystka zrealizowała projekt dosłownie używając ciał ludzi starych, metodą poklatkową – każda sekunda filmu to 24 klatki, jakby 24 etapy, 24 ułożenia. Konieczne było przetłumaczenie ruchu przestrzennego na ruch dwuwymiarowy, a sam taniec został w zasadzie wykonany siłą mięśni animatorek, a nie tancerzy, ze względu na opór i ograniczenia starych ciał. Kozyra ożywia ludzi, którzy znajdują się już na progu śmierci. Żeby życie trwało, konieczne jest złożenie ofiary. Czym jest ofiara w tej pracy? Czy ofiarą jest zmuszenie do pozostania przy życiu? Czy też wręcz odwrotnie, jest to przywilej – nadanie staremu ciału statusu podmiotu? Tchnięcie życia na nowo? Czy ciało w pracy Kozyry jest formą przebrania? Co się stanie, kiedy role płciowe zostaną odwrócone? Dlaczego Wybrana to właśnie ona? Czy ma to jakieś znaczenie?
VII: W SZTUCE MARZENIA STAJĄ SIĘ RZECZYWISTOŚCIĄ. CZĘŚĆ 1
VII interdyscyplinarne Seminarium z cyklu LOST TALKS_Warsaw – „In Art Dreams Come True” odbyło się 18 października 2019 roku w Fundacji Katarzyny Kozyry. W spotkaniu udział wzięli: Katarzyna Kozyra, Mira Marcinów, Iwona Kościelecka, Weronika Wysocka, Agnieszka Morawińska, Hanna Wróblewska oraz Aleksandra Kania. Seminarium poprowadził Andrzej Wajs.
Czy “W sztuce marzenia się spełniają” jest projektem preinstagramerskim? Czy można o Katarzynie Kozyrze powiedzieć, że jest prekursorką Instagrama? W pracy “ W sztuce marzenia się spełniają” Kozyra stwarza się od nowa poprzez próbowanie nowych tożsamości – czasami takich, które wydają się na pierwszy rzut oka niedostępne – oraz dekonstrukcję swojego ego. Kozyra pokazuje swoje marzenia i to jak przekracza swoje granice, żeby je osiągnąć. Jakie są związki ciała z kulturą w dziełach składających się na ten cykl? Czy artystka jest głównym tematem swoich performansów?
VIII: W SZTUCE MARZENIA STAJĄ SIĘ RZECZYWISTOŚCIĄ. CZĘŚĆ 2
VIII interdyscyplinarne Seminarium z cyklu LOST TALKS_Warsaw – „In Art Dreams Come True 2” odbyło się 8 listopada 2019 roku w Fundacji Katarzyny Kozyry. W spotkaniu udział wzięli: Katarzyna Kozyra, Karol Radziszewski, Iwona Kościelecka, Kamil Sipowicz, Weronika Wysocka, Agnieszka Morawińska. Seminarium poprowadził Andrzej Wajs.
Czy “W sztuce marzenia stają się rzeczywistością” jest projektem preinstagramerskim? Czy można o Katarzynie Kozyrze powiedzieć, że jest prekursorką Instagrama? Czy Kozyra jest influencerką? Czy jej działalność można wciąż określić mianem sztuki krytycznej? Czy też sztuka krytyczna jest już martwa? W każdej działalności pojawia się pewna motywiczność, ale może internet pozwala uniknąć klonowania? Czy wręcz przeciwnie ten miks kolorów sprawia, że wszystko zdaje się szare? Rozwój nowych mediów umożliwia zupełnie rewolucyjny sposób doświadczania sztuki. Co to daje instytucji? Jakie daje możliwości? Poszerza czy ogranicza? Czy Kozyra balansuje między wnętrzem a zewnętrzem?